MIJN VERHAAL

Toen mijn moeder 20 weken zwanger was, bleek er iets niet goed te zijn. We gingen naar het LUMC ziekenhuis omdat ik niet goed groeide. Ze konden onderzoeken wat er aan de hand was, maar dat zou gevaarlijk zijn voor mijn tweelingzusje Elif. Mijn ouders wilden dat risico niet nemen. “Voor ons maakt het niet uit wat hij heeft”, omdat alles wat van Allah c.c. komt welkom is.

Na mijn geboorte stond een team klaar om voor mij te zorgen en meteen onderzoeken te doen. Ik was kleiner dan mijn zus Elif. Uit de onderzoeken bleek dat ik een zeldzame botziekte heb, genaamd Spondylo Epifysaire Dysplasie (SED).

SED is een ziekte die botten en kraakbeen aantast. Het kan pijn in de heupen en knieën veroorzaken en maakt me snel moe na lang lopen. Ik heb ook afwijkingen aan mijn ruggenwervels en ben klein van stuk. Mijn gewrichten slijten sneller, waardoor ik later misschien nieuwe gewrichten nodig heb.

Omdat ik SED heb, heb ik vaak pijn in mijn gewrichten en botten. Teveel bewegen maakt het erger, dus ik mag niet sporten zoals andere kinderen. Maar ondanks dat, hield ik heel erg van voetbal. Mijn ouders probeerden me te stoppen, zelfs door ballen te verstoppen, maar ik speelde gewoon door met een sinaasappel!

Toen ik zeven jaar was, kreeg ik erge hoofdpijn. Een MRI-scan liet zien dat er niets ernstigs aan de hand was, maar ik was heel ongelukkig omdat ik niet mocht voetballen en veel pijn had.

Ik kreeg hulp van een psycholoog. Het UMC ziekenhuis vroeg ons wat er aan de hand was en we vertelden dat ik zo graag wilde voetballen, maar ook veel moe ben en pijn had. De artsen besloten dat sporten toch goed voor mij was, ondanks de risico’s. Ze gaven toestemming en ik mocht me inschrijven bij een voetbalvereniging.

Nu voetbal ik al twee jaar en ben ik heel gelukkig! Mijn vrienden zijn wel een stuk groter en sneller, maar ik doe mijn best en heb veel plezier. Mijn vader wilde me een keer laten voetballen met Soufiane Touzani, mijn grote voorbeeld. Dat was natuurlijk een droom die uitkwam!

Dit is mijn verhaal.